مدارس دولتی آخرین انتخاب دانش‌آموزان/ تبعیض آشکار است
تاریخ انتشار: ۶ مهر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۰۹۴۳۹۶
خبرگزاری فارس - شهرستان دیر، فاطمه مظفری‌پور: مهرماه با رنگ پاییزی خودبه جای شهریور نشست و با خود خاطرات صدای زنگ مدرسه، بوی نیمکت‌های چوبی و الکلی که برای ضدعفونی کردن در روزهای کرونایی بر دوش کلاس‌ها می‌ریختیم را آورده‌است.
از روزهای واپسین شهریورماه، دانش‌آموزان در تکاپوی آماده شدن برای فصل جدیدی از زندگی خود بودند و ذوق کلاس‌های حضوری پس از دوره‌های تلخ مجازی، قند در دلشان آب می‌کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
خاطرات شیرینی که هر ساله زنده می‌شوند
فاطمه، یکی از ده‌ها هزار دانش‌آموز بوشهری است که اکنون در شور و شعف مهرماه، کتاب و دفتر‌های خود را جلد گرفته، لباس فرم مدرسه را هر روز از داخل کمد ورانداز کرده و اتویش را صاف می‌کند.
دخترک ۱۲ ساله با پارچه‌ای زبر و لیوان آب، به سراغ کفش‌های صورتی رنگش می‌رود، برای پاک کردن کفش، به‌جانش می‌افتد و سرتاپایش را برق می‌اندازد، اگرچه طعم تلخ زود بیدار شدن‌ها و شکستن عادت تابستانه زمان خواب، کمی برای او دشوار است اما وقتی به دیدن دوستانش فکر می‌کند، شیرینی مهرماه بر جان تلخی‌ها رخنه می‌کند.
تلخی‌هایی که هیچ وقت جبران نمی‌شوند
همه چیز در فکر فاطمه شیرین است تا اینکه یاد روزهایی می‌افتد که زیر گرمای سوزان آفتاب، پای کلاس ریاضی نشسته و دلش برای یک نسیم خنک پر می‌کشید و هرچه معلم آن روزها از خانواده کسر‌ها سخن می‌گفت، گرما زورش می‌چربید و اجازه نمی‌داد ذهن فاطمه به سوی تدریس معلم برود.
دخترک ۱۲ ساله یاد روزهایی می‌افتد که بازهم در حال تکرار هستند؛ روزهایی که از فرط گرما، هیچ از کلاس درس نمی‌فهمید، روزهایی که عرق از سرتاپای وجودش می‌چکید و لباسش را سراسر خیس عرق می‌کرد، روزهایی که ملتمسانه منتظر صدای زنگ خانه بود تا زیر کولر اتاقش لم بدهد، روزهایی که دوستش را به‌خاطر گرما زدگی در دفتر مدرسه بردند و آب رویش می‌ریختند و روزهایی که اشک و عرق یکی می‌شد ولی فریاد رسی نبود.
دانش آموز نوجوان، یاد روزهایی می‌افتد که سه نفره و گاهی حتی چهار نفره پشت نیمکتی می‌نشستند که حتی برای تکیه دادن هم جایی نداشت و مجبور بودند کل روز را کمر صاف کرده و یا در غیاب نگاه معلم روی یکدیگر لم بدهند. یاد میز و صندلی‌هایی می‌افتد که سال‌ها پیش زوارشان در رفته بود اما خب بهتر از این بود که روی زمین بنشینند.
حال مدارس دولتی شهرستان دیر خوب نیست
به گفته مدیر آموزش و پرورش یکی از شهرستان‌های جنوبی بوشهر حتی همان چند قلم تجهیزاتی که در مدرسه‌های بوده نیز در دو سال کرونایی، فرسوده شده‌اند و قابل استفاده نیستند، او اکنون دست به دامان ادارات شده و از آنها خواسته تا کمبود مدارس اطراف خود را رفع کنند.
رویاهایی که در مدارس از بین می روند
امروز دغدغه بسیاری از مدرسه‌ها به سوی بخش پرورشی رفته است اما در حالی که هنوز دانش‌آموزان این منطقه کُمیتشان برای آموزش دیدن لنگ می‌زند، فرصتی برای پیدا کردن طرح‌های پرورشی وجود ندارد و این یعنی مرگ استعدادهای فردای جامعه! پرورشی که زیر بار سنگین نیازمندی مالی مدرسه‌ها هر روز راهی جز مخفی شدن ندارد.
دردی بزرگ‌تر از آنچه که بیان شد نیز وجود دارد و آن تبعیض آشکاری است که همه از آن می‌گویند، حتی کسانی که خود موسس مدرسه‌های غیر دولتی هستند نیز بر اساس همین باور است که دست به سوی بزرگ‌تر کردن این تبعیض زده‌اند زیرا وقتی تفاوت آشکار تجهیزات آموزشی و پرورشی را در کلان شهرها دیدند، سرمایه گذاران برای پیاده کردن طرح‌های این کلان شهرها مدرسه‌های خصوصی را روی کار آوردند، حال آنکه این امر نتیجه‌ای جز بزرگ‌تر کردن فاصله طبقاتی دانش‌آموزان نداشت زیرا آنها که توان مالی داشتند به سوی این مدرسه‌های خود تاسیس رفتند و آنهایی هم که توان مالی آنچنانی نداشتند در خفقان استعدادهای خود فرو افتادند.
امکانات حق مناطق جنوبی است
به گزارش فارس، دانش‌آموزان همه مناطق کشور حق برخورداری متوازن از تجهیزات و امکانات را دارند و کم توجهی کردن به مناطق محروم به خصوص در جنوب کشور، به معنای نادیده گرفتن هزاران استعداد و ظرفیت متفاوت نوجوانان و کودکان منطقه است.
امید است اعتباراتی که در شان حوزه آموزش و پرورش است، اختصاص یابد تا خاطرات دانش آموزان مدارس دولتی، مثل خاطرات سایر دانش آموزان مدارس غیزانتفاعی شیرین و گوارا باشد.
انتهای پیام/
منبع: فارس
کلیدواژه: مدارس شهرستان دیر مدیر آموزش و پرورش دیر دانش آموزان مدرسه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۰۹۴۳۹۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نسخه‌پیچی و ممنوعیت‌های عجیب به سبک دهه ۶۰ در مدارس دخترانه | دانش‌آموزان را لجباز نکنید!
روزنامه هم میهن در گزارشی به قلم شادی مکی به سختگیری‌هایی که در برخی مدارس می‌شود پرداخت و همچنین رفتار مدیران و معاونان را در این مدارس مورد بررسی قرار داد: در مدارس چه می‌گذرد؟ مدیران، مشاوران و معاونان چگونه با دانش‌آموزان تعامل می‌کنند؟ اینها پرسش‌های مهمی است که دانش‌آموزان، مدیران و کارشناسان آموزشی به آن پاسخ می‌دهند. دانش‌آموزان می‌گویند که هنوز کیف‌هایشان را برای پیدا کردن سیگار، آینه، لوازم آرایش و گوشی‌های تلفن‌همراه می‌گردند و در این پروسه فشار زیادی به آنها وارد می‌شود. هنوز اندازه و رنگ موی دانش‌آموزان دختر در کانون توجه است. هنوز رفت‌وآمدها کنترل می‌شود. با پسران رفتارهای نادرست می‌شود، برایشان جلسه‌های توجیهی برگزار می‌کنند و در این وضعیت دانش‌آموزان متولد دهه‌های ۸۰ و ۹۰ که زیربار مدرسه‌داری با سختگیری‌های دهه ۶۰ نمی‌روند، لجبازتر شده‌اند.
کارشناسان آموزشی می‌گویند که با نسخه‌های قدیمی و تاریخ انقضا گذشته نمی‌شود با این دانش‌آموزان تعامل کرد. به گفته این کارشناسان، هنجارهای نوجوانان امروز به‌تبع تحولات رخ‌داده در جهان و در کشور تغییر کرده است. رفتارهایی مانند بازرسی کیف‌ها که نسل‌های دهه‌های ۵۰ و ۶۰ هم با آن سر ناسازگاری داشتند، امروز نمی‌تواند راهی برای تعامل با نوجوانان باشد. تنها نتیجه این رفتارها، احساس انزجار و تنفر نسبت به ارزش‌ها و قوانین است. کارشناسان می‌گویند که نسل جدید، زور و اجبار را نمی‌پذیرد و برای پذیرش یک مسئله ابتدا باید اقناع شود و بعد از آن حق انتخاب داشته باشد.
هنوز «آینه» ممنوع است
دانش‌آموزان مقطع متوسطه گلایه فراوان دارند؛ گلایه آنها از برخوردهای سلیقه‌ای است. کیانا یکی از دانش‌آموزان کلاس نهم است که میگوید: «مسئولان مدرسه، اول سال تحصیلی برای بچه‌ها جلسه‌ای برگزار کردند و درباره همین مسائل با ما حرف زدند. آنها گفتند اگر بچه‌ها پیرسینگ یا هر وسیله دیگری که با استایل دانش‌آموزی تطابق ندارد، همراه‌شان دارند محترمانه تحویل دهند. اما کسی این‌کار را نکرد.
درحال‌حاضر وقتی مسئولان مدرسه چنین وسائلی را دست بچه‌ها ببینند با بی‌احترامی، خشونت و استفاده از الفاظ رکیک می‌گیرند. گاهی هم خانواده‌ها را صدا می‌کنند. بچه‌ها هم وقتی این رفتارها را می‌بینند بیشتر لجبازی می‌کنند.»
کیانا میگوید که فضای مدرسه شاد نیست؛ هیچ اقدامی از سوی مسئولان مدرسه برای شاد کردن فضا صورت نمی‌گیرد و حتی گاهی به آنها فشار وارد می‌کنند: «مثلاً ما را مجبور می‌کنند در بعضی از جشنواره‌های مناسبتی شرکت کنیم که این موضوع ما را آزار می‌دهد. چرا باید برخلاف خواسته‌مان در جشنواره، جشن و مناسبتی مشارکت کنیم. درحالی‌که در مسائل مهم‌تر به خواسته‌های ما توجه نمی‌کنند.»
او ادامه می‌دهد: «مثلاً ما به‌عنوان دانش‌آموزان پایه نهم که در مقطع حساسی هستیم و امتحان نهایی داریم، نیمی از سال به‌دلیل بارداری یا حوادثی که برای معلمان‌مان رخ داد، کلاس نداشتیم و وقتی به این موضوع اعتراض کردیم و درخواست دادیم تا معلم جایگزین برایمان بگذارند، اصلاً به خواسته‌مان توجه نکردند. همه اینها درحالی‌است که توجه به مدل موی دانش‌آموزان یا همراه داشتن انگشتر و گردنبند و آینه، برای آنها مهم‌تر از تشکیل کلاس و داشتن معلم است.»
محمد، دانش‌آموز کلاس دهم است و میگوید که رفتار مسئولان مدرسه با آنها خوب نیست. گاهی کیف بچه‌ها را می‌گردند تا شاید گوشی پیدا کنند، اما این کارها نتیجه معکوس دارد. کیف دانش‌آموزان حریم شخصی آنهاست. او درباره علت لجبازی بچه‌ها با مدیر و مسئولان مدرسه میگوید: «گاهی برای ساده‌ترین مسائل به آنها ناسزا می‌گویند و توهین می‌کنند. این کارها باعث لجبازی دانش‌آموزان می‌شود.»
تکرار سختگیری دهه‌های قبل
حالا در کنار ماجرای کشیدن سیگارهای الکترونیک و برخورد مسئولان مدرسه، گشتن و بازرسی کیف دانش‌آموز در مدرسه که در دهه‌های گذشته هم رایج بود، آیا می‌تواند راهکاری مناسب برای برخورد با دانش‌آموزان و حفاظت از آنها باشد؟ سوالی که تیموریان به آن پاسخ می‌دهد: «این رفتارها جز ایجاد تنفر و انزجار، نتیجه‌ی دیگری ندارد. کیف دانش‌آموز حریم شخصی اوست؛ اتفاقی که برای نسل‌های دهه ۵۰ و ۶۰ افتاد و آن‌زمان هم مورد اعتراض بچه‌ها بود، چرا باید تکرار شود. به نظر می‌رسد نیاز به یک آموزش همگانی برای تعامل با نسل نوجوان داریم. به‌جای بازرسی بچه‌ها و ایجاد اضطراب و خشم در آنها باید فرهنگ‌سازی کرد، باید زیربنای تربیتی جامعه و بعد مدارس را درست کرد، سپس سراغ دانش‌آموز رفت.»
این جامعه‌شناس معتقد است که امروز هزاران مسئله مهم‌تر از موضوع حجاب در جامعه وجود دارد: «فرهنگ‌سازی با زور و خشونت انجام نمی‌شود. این نسل متفاوت از نسل‌های گذشته فکر می‌کند و هنجارهایش در بسیاری از موارد تغییر کرده است. با زور و فشار نمی‌توان مسئله‌ای را به او تفهیم کرد.»
این کارشناس آموزشی تاکید می‌کند که ساختار اجتماعی و سیاسی روی جامعه تاثیرگذار است و بخشی از والدین هنوز از ساختار سیاسی و اجتماعی تاثیر می‌پذیرند به‌همین‌دلیل نسل جوان نه والدین خود را قبول دارد و نه ساختار سیاسی، مذهبی و اعتقادی را: «وقتی دانش‌آموزان نمی‌توانند توسط والدین، ساختار خانواده و مدرسه ارضای روحی و روانی شوند، به فضاهایی مراجعه می‌کند که ساختارهای اشتباه و ناامنی برایشان دارد.»
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند